Vrienden, klasgenoten en scholieren van het Almere College komen maandag op voor de familie Karim. Moeder Sahira Karim en haar jongste zoons Hajar (16) en Ahmed (14) hebben het moeilijk.foto Studio Kastermans

In Friesland woont Sahar. Ze is 14. Ze woont al 10 jaar in Friesland. Ze spreekt Fries, is Fries. Grote Pier zou trots op haar zijn. Maar helaas, ze moet terug! Terug naar waar ze als kleuter vandaan kwam. Naar Afghanistan.  Want haar ouders vluchtten daar vandaan. Haar vader was ingenieur, haar moeder studeerde.  En dat kon natuurlijk niet, in Afghanistan. En dus vluchtten ze. Naar Nederland. Asiel aangevraagd, afgewezen, in beroep ed, Tussendoor naar Zweden om daar asiel te vragen, afgewezen, weer terug. In Friesland alle hoop gehouden.

Maar ja regels zijn regels. Minister Leers sliep er zelfs niet van. Dat lees ik vandaag in de Volkskrant. Hij zag maar steeds de foto van het meisje in zijn hoofd. Ach en wee, arme man. Dat ie niet slapen kon! Da’s toch zielig!

Leers heeft echt zijn best gedaan. Hij heeft ‘alles en alles geprobeerd en zelfs met de IND overlegd of er geen mogelijkheid was voor een reguliere vergunning’. Maar nee hoor. Kan niet. Regels zijn regels! Terug naar het vriendelijke Afghanistan. Onze jongens uit dat land vertrokken, eigen volk er weer naar toe.

De familie Karim woont, net als ik, in Dronten. Nou ja niet de hele familie dan. En o ja ze wonen er niet lang meer. Want pa zit in de vreemdelingengevangenis en hij en zijn vrouw moeten met hun vijf kinderen uiterlijk volgende week woensdag Nederland uit. Na 6 jaar in Dronten in het asielzoekerscentrum moeten ze terug. Naar Irak. Daar is het best fijn wonen hoor. Lekker warm!

De wethouder in Dronten, Erik Langeweg, heeft afgelopen dinsdag protest handtekeningen in ontvangst genomen van klasgenoten van de kinderen en bezorgde mede burgers. De wethouder beloofde niets. Ja hij zei wel:’Ik zal jullie geval onder de aandacht brengen in Den Haag.’

Vandaag belt mijn wethouder denk ik naar Den Haag. Hij belt met mijn minister Leers.

‘Hoi Gert, met Erik hier, uit Dronten’. Zeg ik heb een geval. Een gezin, uit Irak, moet terug. Maar zitten hier al 6 jaar. Kinderen doen het hier goed. Spreken volledig Nederlands, volgen goede opleidingen. Ik breng het maar even bij je onder de aandacht!’

‘Ach Erik kerel, wat fijn dat je belt. Ja dank voor het onder de aandacht brengen. Kerel kerel, Wat fijn dat je meedenkt. Ik zal er naar kijken, heb je wellicht een foto?’

‘Jazeker Gert, ik mail het even. Nou bedankt he, ik hoor het wel.’

Ik denk dat Gert Leers vanavond niet slaapt. Hij heeft zojuist die foto gezien. Dat was schrikken, er stonden mensen op. Gewone mensen. Mensen die gewoon een normaal leven willen hebben. Mensen die iets willen opbouwen, voor zichzelf, voor hun kinderen. Mensen die willen leven. Mensen die natuurlijk elke procedure aangrijpen om hier te blijven. Dat zou Gert Leers zelf ook doen, ik ook! Dat zouden we allemaal doen!

Nee die Gert Leers, die slaapt niet lekker.

En ik…. Ik blijf de hele nacht wakker. Wakker van schaamte! Ik schaam me dood voor dit land! Gatverdamme, wat een pokkezooi!

Gert Talens