{mosimage} Geheel tegen mijn gewoonte in een stukje uit De Stentor:
12 APRIL 2006 – DRONTEN – ‘Zijn hart was het wachten moe’. Samba Djeinaba, de eerste bewoner van de noodopvang voor dakloze asielzoekers in Dronten, is niet meer.
Maandag stierf de 27-jarige asielzoeker uit Mauritanië aan een hartinfarct.

De verslagenheid bij zijn huisgenoten, buren, de stichting voor noodopvang en VluchtelingenWerk is groot. Samba’s dood kwam onverwacht. Aangeslagen zijn zijn huisgenoten. Intens verdrietig, vol onbegrip over wat hun vriend is overkomen. Voor de enige vrouw in de noodopvang was Samba als een kind om voor te zorgen.

‘Samba was een van de eersten in de noodopvang. Ik herinner me nog dat hij in een tentje zat, later in een caravan’, zegt Wilma van Olst van VluchtelingenWerk Dronten. Jarenlange onzekerheid heeft Djeinaba volgens haar geveld. ‘De laatste jaren waren vreselijk voor hem. Zijn lichaam leed onder stress, onder spanning. Hij had geen heden en hij had geen toekomst.’

Djeinaba was een van de beruchte 26.000 asielzoekers van minister Verdonk. Op de vlucht voor vervolging van zijn ras vroeg hij bijna elf jaar geleden asiel aan in Nederland. Zeven jaar later stond hij zonder verblijfsvergunning op straat. Verstoten uit het asielzoekersentrum Dronten, maar nog altijd in de race voor een verblijfsvergunning.

De stichting voor noodopvang van dakloze asielzoekers in Dronten ontfermde zich over hem en bood onderdak in een eengezinswoning. Hij zag lotgenoten komen en gaan, meestal met een verblijfsvergunning. Zijn gemoed leed onder de aanhoudende onzekerheid over zijn eigen toekomst. Djeinaba voelde zich gebroken in de kracht van zijn leven. ‘Ik hoef geen huis, geen status. Als ik maar duidelijkheid krijg hoe het verder moet. Hoe kan Nederland iemand tien jaar in onzekerheid laten’, zei Djeinaba in deze krant, in een serie over de noodopvang.

Begin dit jaar volgde de zoveelste afwijzing op zijn asielaanvraag waarin hij had aangegeven buiten zijn schuld niet terug te kunnen. De brief van de IND was een klap in zijn gezicht, want hij wilde terug naar zijn moederland, maar hij kon niet omdat Mauritanië hem geen reispapieren verstrekte.

Zijn advocaat tekende protest aan, maar wachten op antwoord hoeft nu niet meer. Samba Djeinaba overleed maandag 10 april, in zijn bed in de noodopvang. Hij had ‘s ochtends nog een afspraak gemaakt met een buurjongen om later op de dag te voetballen. Hij klaagde al een paar dagen over pijn in zijn borst, maar naar de huisarts wilde hij niet. Wel vroeg hij maandag een huisgenoot aspirines te halen, om de pijn te verlichten.

Een paar uur later lag hij levenloos op bed. Reanimatie mocht niet meer baten. ‘Een hartstilstand van verdriet, dat heeft hij gehad’, stelt Martha Meijer, achterbuurvrouw van de noodopvang. Volgens haar man Piet heeft Djeinaba heel veel gedaan om terug te kunnen naar Mauritanië. ‘Dat lukte maar niet. Hier had hij ook geen uitzicht. De overheid liet hem aan zijn lot over. Hij had zo veel spanning in zijn hoofd. Die krijgt een keer vat op je lijf en dat lijf kan het dan niet meer aan. En zo zitten er nog een paar in de noodopvang.’ Piet Meijer is verdrietig en boos, vooral op de overheid die het asielzoekers als Djeinaba zo moeilijk maakt. ‘Minister Verdonk zei ooit: als het echt niet gaat, krijg je een status. Daar hield Samba zich aan vast. Maar er gebeurde niets. Helemaal niets. Nu is hij dood.’

Djeinaba had begraven mogen worden in Nederland, maar dat zou hij niet hebben gewild, beweert een neef – met een verblijfsvergunning – en vrienden van Samba. Daarom gaat zijn stoffelijk overschot deze week naar het grensgebied van Senegal en Mauritanië waar leden van Djeinaba’s clan wonen. ‘We hebben er alles aan gedaan om dat voor elkaar te krijgen’, zegt Wilma van Olst. ‘Als Samba naar Senegal wilde voor zijn begrafenis, dan gebeurt dat ook.’

De stichting voor noodopvang is overvallen door de dood van Samba. ‘We wilden juist een publiciteitsoffensief voor hem starten. Hij had een persoonlijke brief geschreven naar Verdonk. We wilden de gemeente om steun vragen, de politiek. Dat hoeft allemaal niet meer’, zegt voorzitter Johan Pruim. ‘Niemand gunde hem de dood.’

Uit: De Stentor, 12 april 2006 door INGE BLANKVOORT

Wat moet je hier aan toevoegen? Ik weet het niet. Woedend en verdrietig wordt ik hier van. Ik wens de huisgenoten, medewerkers van de stichting noodopvang en vluchtelingen werk, vrienden en bekenden veel sterkte.