Afgelopen dagen bereikte me het droevige nieuws dat Wim Hofstede, ons oude lid van het eerste uur, is overleden.
Wim was wat je zegt een polderpionier. Met passie en verbeelding heeft hij me wel eens verteld over de beginjaren van de polder waarbij je, op wat nu de Hanzeweg naar Kampen is, een stukje met een veerbootje moest omdat het nog niet voldoende droog was. Verhalen die de beginjaren van onze polder er gemeenten voor me tot leven brachten en een interesse voor onze jonge geschiedenis opwekten waar ik nog vaak plezier aan beleef.
Ook toen de laatste jaren de dingen niet meer vanzelf gingen bleef hij politiek geïnteresseerd en wilde hij graag de informatie (op papier) blijven ontvangen van GroenLinks. We brachten die met liefde.
Wij zijn Wim dank verschuldigd. Vele jaren was hij samen met onze Piet Schmit de vaste plakploeg voor de verkiezingsposters. Liefkozend noemde ik ze graag onze ‘plakopa’s’. Wim was niet iemand van de voorgrond, dat wilde hij niet. Maar achter de schermen speelde hij zijn rol zolang dat ging.
Hij was één van de leden die in onze afdeling ook betrokken was bij de oprichting, in onze Drontense Meerpaal, van de PPR (Partij Politiek Radicalen) Een van de voorlopers die in 1989 opgingen in GroenLinks.
We verliezen met Wim een lid met een groot hart voor de partij en een opgewekt en boeiend mens. Zo heb ik Wim leren kennen en zo zal hij in mijn herinnering voortleven.
Paul Vermast
Blijft zo mooi zoals je mijn vader beschrijft, ook ik denk met veel plezier terug aan zijn politieke interesses, zijn prachtige polderverhalen en zijn emotionele reacties op onrecht.