Het is sinds het aantreden van het nieuwe college van Burgemeester en Wethouders in Dronten het meest vreemde nieuwe woord dat in de politiek is geïntroduceerd: “de wensenlijst”. De wensenlijst is een wonderlijk ding omdat er alles op te vinden is waarvoor we als gemeente geen geld hebben en dat is héél erg veel. Maar het frappante is dat daarop ook dingen staan die we eigenlijk wettelijk moeten doen, zoals de vorige week in de gemeenteraad besproken handhaving. Maar ook bijvoorbeeld de kleedkamers van de sportverenigingen die de gemeenten moeten financieren staan op de wensenlijst. Maar eigenlijk is de wensenlijst het lijstje van het nieuwe beleid dat de gemeente wil gaan uitvoeren. Dus alles wat we willen gaan doen is onze wens. Maar volgens mij is er best ruimte om nieuw beleid te ontwikkelen, sterker nog; op dit moment merk je dat de gemeenteraad zich te pletter verveeld omdat er niets te doen is. We kunnen het College controleren, maar kaders stellen is nauwelijks aan de orde, immers er wordt geen nieuw beleid gemaakt en dan zijn er dus ook nauwelijks kaders te stellen. Ik blijf het een vreemde manier van werken vinden. Het college gedraagt zich als een bijstandsgerechtigde; wenst een nieuwe auto, nieuwe kleren en een leuke verre vakantie. Het staat op de wensenlijst, maar er is geen geld voor. Dus we wensen ons in Dronten leuk de toekomst in.