Vanavond staat op de agenda van de Commissie Algemene Zaken de onttrekking van het pad tussen de Rede en de Walvisstraat ter hoogte van het kantoor van Countus. Het pad zal worden bebouwd en daarmee verdwijnen. Countus is daar niet blij mee en heeft de gemeenteraad een heldere brief gestuurd waarin ze beargumenteren waarom ze het onzin vinden dat dit pad gaat verdwijnen.
Eigenlijk heb ik het hier moeilijk mee, ik weet namelijk méér. Maar dat is vertrouwelijk en dus mag ik daar niets over zeggen. Ik vind dat moeilijk ten opzichte van, in dit voorbeeld, Countus. Want als zij vanavond horen hoe het zit is dat helemaal nieuw voor hen en hebben ze niet eerder daarop kunnen reageren. Nu heeft de wethouder eerder deze week over dit onderwerp een vertrouwelijke brief gestuurd naar de raad. Vanavond zal (naar verwachting) de commissie besluiten de vertrouwelijkheid op te heffen en dan kunnen we openlijk bespreken waarom het gaat. Ook de belanghebbenden, als Countus, kunnen dan zien hoe de vork in de steel zit. Zonder op de inhoud in te gaan, kan ik wel al zeggen dat ik er niet zo gelukkig mee ben. Maar dat proef ik bij meer fracties.

Voor burgers en belanghebbenden moet dat verschrikkelijk frustrerend zijn. Je hebt een probleem en wilt met argumenten laten zien dat iets anders moet en onverstandig is. De politiek hoort je vervolgens vriendelijk aan en geeft een nietszeggend antwoord omdat ze in vertrouwelijkheid details kennen waar je als (burger)raadslid niet over mag spreken. Ik voor mijzelf vind dat bijzonder lastig. Het blijft schipperen met die vertrouwelijkheid en je moet ook razend goed oppassen. Want ik hoop dat ik nu niet alweer uit de school geklapt ben! Daarom, maar niet alleen om die reden, vind ik dat we als politiek zo min mogelijk zaken vertrouwelijk zouden moeten maken!