Vanavond is er een grote rampenoefening gehouden op Luchthaven Lelystad waarin werd geoefend dat er een vliegtuig was neergestort en daarbij een ander toestel had geraakt en er een gaslek was ontstaan. Ik was daar via de EHBO Dronten om slachtoffer te spelen. Ik behoorde tot de slachtoffers die in het “neergestorte toestel” hadden gezeten. Compleet met bebloed hoofd en hand. Vervolgens was het afwachten op wat de hulpdiensten deden. Dat was bijzonder leuk en spannend. Met heel veel slachtoffers lagen we verspied over het gebied en zaten er nog mensen vast in het toestel. De Luchthavenbrandweer was zeer snel ter plaatste, maar liet de gewonden links liggen en concentreerde  zich vooral op de brand. Wat er met ons aan de hand was leek niet ter zaken te doen. Pas bij de tweede lichting brandweerlieden werden er slachtoffers gehoplen. Vrij systematisch vanaf het punt dat ze op de rampplek arriveerden. Daardoor duurde het lang, zo’n uur tot anderhalf uur voordat er ook bij ons werd geïnformeerd hoe het ging en wat er was.

Toen we eenmaal waren geëvacueerd werden en bij elkaar gelegd en lagen mensen die niet gewond waren, in sjok en mensen die gewoon konden lopen kris kras door elkaar. Het duurde daarna lang voordat er duidelijk werd wat er loos was. Iemand riep dat ze haar kind niet meer kon vinden en toen er een grote groep slachtoffers wilde gaan zoeken hadden de hulpverleners het moeilijk de orde te handhaven. Er werd al voorgesteld de politie op te roepen om bij te springen. Vervolgens werden we in een hoek gedreven en werd er gemeld dat we waren “besmet en niet verder mochten”. Waarmee we waren besmet werd niet vermeld. Ondertussen was ik nog steeds “gewond” aan mijn hand en hoofd en was er niemand komen vragen wat er was. Na dat was toegezegd dat er na vijf en na twee minuten uitleg zou komen werden we door de brandweer afgespoeld (gelukkig niet echt, want de wind was onaangenaam koud) en moesten we naar het SIGMA noodhospitaal waar we weer werden doorverwezen naar de andere kant van het luchthaventerrein bij de verbindingsofficieren. Qua verband voor mijn hand leek me dat voor de hand liggend dat ik naar de “verbinding” moest. Maar helaas, daar werden we niet geholpen en weer terug gestuurd naar de SIGMA tenten. Het grootste gedeelte van de slachtoffers werd toen afgevoerd naar Aviodrome. Bij de SIMA tent werden we opgevangen en ook in een bus gezet naar Aviodrome. De oefening was daarmee ten einde. Niemand heeft naar mijn “wonden”gekeken.

In de toespraken aan het einde werd veel waardering uitgesproken (terecht) voor de hulpverleners. Maar ik heb vandaag wél geleerd dat het bepaald niet snel gaat als je slachtoffer bent. Veel is volsagen onduidelijk, je wordt van hot naar her gestuurd en de aandacht voor “klein leed” (zoals mijn “wonden”) was er niet. Kortom, daar valt nog een hoop te winnen. Maar het was zonder twijfel erg nuttig en leuk om mee te maken. Volgend jaar is er weer zo’n grote oefening en ik hoop er dan weer bij te zijn!