Over Paul
Op de voorpagina vertelde ik al dat ik ‘gediplomeerd boer‘ en bestuurskundige in opleiding ben. En dat ik daarnaast 30 jaar ervaring in de natuur- & milieubeweging en politiek heb.
Graag vertel ik je daar op meer over. Want mijn inzet voor de samenleving en en kijk op de dingen komt natuurlijk ergens vandaan.
Misschien omdat ik in 1992 -op mijn 13e dus- al vrijwilliger voor Greenpeace werd. Of omdat ik met een agrarische opleiding ook ‘boers’ naar mijn omgeving kijk en meeneem wat daaruit belangrijk is.
Waarom veiligheidsbeleid volgens mij juist sociaal beleid is dat start in de wijken, op scholen en met een inkomen waarvan je kunt rondkomen.
Maar ook met welke thema’s ik mij de laatste jaren veel bezig heb gehouden of waarom ik in Kopenhagen was en wat ik daar beleefde tijdens de klimaattop in 2009.
Kortom; leuk dat je meer over wilt weten!
Wees welkom!
Openbaar bestuur
Nee, ik ben géén burgemeester, maar mocht in mijn rol als plaatsvervangend voorzitter van de gemeenteraad in Dronten wel tijdens de vergaderingen de ambtsketen dragen als de burgemeester afwezig was.
Bijna 20 jaar was ik actief in de gemeenteraad in Dronten in veel verschillende rollen. Als fractievoorzitter, als voorzitter van de werkgeverscommissie van de griffier, als voorzitter van de vertrouwenscommissie en het presidium.
Daar is ook zeker mijn liefde voor het openbaar bestuur geboren. Maar ook kwam ik voor mijn werk bij Greenpeace en Stichting Natuur & Milieu als lobbyist in de Tweede Kamer en het Europees Parlement in aanraking met het openbaar bestuur. En werkte ik voor de Tweede Kamerfracrie en raadsfractie van GroenLinks in Amsterdam.
De dat alles was de aanleiding om bestuurskunde te gaan studeren en uiteindelijk de politiek te verlaten om in het openbaar bestuur te gaan werken.
Daarbij gaat mijn belangstelling vooral uit naar ‘de eerste overheid’, de gemeente. Daar kun je echt iets voor de inwoners betekenen en bereiken. Want als raadslid heb ik geleerd dat iets ogenschijnlijk kleins als het ‘gewoon iemand aanhoren’ voor die persoon zelf een wereld van verschil kan maken. En voor iemand een wereld van verschil kunnen maken, wie wil dat nou niet?
'Boer van opleiding'
Tegelijk wordt in de supermarkt niet verder gekeken dan de prijs van de kiloknaller of de bonusaanbieding. De winst wordt gemaakt in de tussenhandel terwijl de boer nauwelijks zijn kosten weet te dekken.
Hoewel er veel is veranderd in de landbouw (als klein voorbeeld: toen ik in 1996 in de Flevopolder ging wonen om er landbouw te gaan studeren werden er nog bestrijdingsmiddelen gespoten met vliegtuigen! Nu wordt in de precisielandbouw op basis van de GPS-locatie exact gegeven wat er nodig is om en plaag of ziekte te bestrijden en zouden vliegtuigen ondenkbaar zijn) is het beeld van de landbouw vaak nog negatief.
Als ‘gediplomeerd boer’ met wortels in de milieu- en natuurbeweging begrijp ik beide werelden goed en kan ik me in beide visies verplaatsen. Dat was ook de reden dat ik mijzelf in 2017 kandidaat stelde voor de Tweede Kamer. Want een andere en meer realistische blik op het platteland vond ik toen al het speerpunt!
Ondermijning
Binnen mijn opleiding bestuurskunde heb ik me gespecialiseerd in openbare orde en veiligheid. Ondermijning was daarin een groot onderwerp omdat dit bestuurskundige aandacht vraagt in de aanpak. Het is een onderwerp dat mij enorm boeit, want ondermijning los je niet op met repressie. Het is bekend dat de afschrikwekkende werking van hogere straffen niet helpt*. En als je eenmaal op het punt van de handhaving bent gekomen is het leed al geschied.
Als ‘ boer van opleiding’ weet ik dat alles begint bij een goede bodem. De goede bodem is wat anno 2023 de politieke buzzterm bestaanszekerheid is. De goede bodem van de samenleving begint in de wijken, op scholen en met een inkomen waarvan je kun rond komen. Met een perspectief dat je het beter kunt krijgen als je de kansen grijpt die je worden aangeboden.
Want als -bijvoorbeeld- een jonge op de arbeidsmarkt kansloze schoolverlater eenmaal op de carrièreroltrap van de ciminliteit staat, gaat de weg alleen maar omhoog de zwaardere criminaliteit in. En iedereen weet hoe lastig het is om op een roltrap weer naar benden te rennen. Daarbij is armoede overerfbaar. Dat kan ook de oorzaal zijn dan hele families generaties lang ondermijnend crimineel actief zijn in wijken en dorpen.
Veiligheidsbeleid is dus voor een heel groot deel juist ook sociaal beleid, wijkbeleid en onderwijsbeleid.
* Harder straffen is onwetenschappelijk en leidt tot nog meer leed
Foto: Hennie Joesten
Foto: Merijn Vermast
5 mei 1992
Stond ik voor het eerst achter een standje van Greenpeace. De eerste zichtbare stap van een leven waarin ik op kom voor dat wat zichzelf niet verdedigen kan. Toen, 30 jaar gelden, ging het over een wereld natuurpark Antarctica (gelukt). Over het doen stoppen van de Noren met de walvisjacht (gelukt). Het uitbannen van cfk’s in spuitbussen en koelkasten (gelukt) of het aandacht vragen voor het broeikaseffect.
Dat laatste noemen we nu klimaatverandering en het thema is in die jaren ieder jaar urgenter geworden. Ook nu probeer ik nog steeds te knokken voor wat kwetsbaar is. Voor natuur, milieu en klimaat. Voor mensen die tussen wal en schip terecht komen en door de overheid vermalen worden in bureaucratie. Of voor de goed functionerende democratische rechtsstaat die ondermijning aanpakt, maar ook juist vanuit een sociale aanpak probeert te voorkomen. Een overheid die als schild is voor de zwakkeren en zich dagelijks inzet voor het welzijn van de inwoners.
Daarvoor kom ik iedere dag mijn bed uit. In vrijheid. Daarom is deze foto op het bevrijdingsfestival 1992 mij bijzonder dierbaar. Want in een vrij land kun je een stem geven aan de vrijheid die onze wereld, samenleving en rechtstaat zelf niet verwoorden kunnen.
Lees verder:
Over Paul
Op de voorpagina vertelde ik al dat ik ‘gediplomeerd boer‘ en bestuurskundige in opleiding ben. En dat ik daarnaast 30 jaar ervaring in de natuur- & milieubeweging en politiek heb.
Graag vertel ik je daar op meer over. Want mijn inzet voor de samenleving en en kijk op de dingen komt natuurlijk ergens vandaan.
Misschien omdat ik in 1992 -op mijn 13e dus- al vrijwilliger voor Greenpeace werd. Of omdat ik met een agrarische opleiding ook ‘boers’ naar mijn omgeving kijk en meeneem wat daaruit belangrijk is.
Waarom veiligheidsbeleid volgens mij juist sociaal beleid is dat start in de wijken, op scholen en met een inkomen waarvan je kunt rondkomen.
Maar ook met welke thema’s ik mij de laatste jaren veel bezig heb gehouden of waarom ik in Kopenhagen was en wat ik daar beleefde tijdens de klimaattop in 2009.
Kortom; leuk dat je meer over wilt weten!
Wees welkom!
Openbaar bestuur
Nee, ik ben géén burgemeester, maar mocht in mijn rol als plaatsvervangend voorzitter van de gemeenteraad in Dronten wel tijdens de vergaderingen de ambtsketen dragen als de burgemeester afwezig was.
Bijna 20 jaar was ik actief in de gemeenteraad in Dronten in veel verschillende rollen. Als fractievoorzitter, als voorzitter van de werkgeverscommissie van de griffier, als voorzitter van de vertrouwenscommissie en het presidium.
Daar is ook zeker mijn liefde voor het openbaar bestuur geboren. Maar ook kwam ik voor mijn werk bij Greenpeace en Stichting Natuur & Milieu als lobbyist in de Tweede Kamer en het Europees Parlement in aanraking met het openbaar bestuur. En werkte ik voor de Tweede Kamerfracrie en raadsfractie van GroenLinks in Amsterdam.
De dat alles was de aanleiding om bestuurskunde te gaan studeren en uiteindelijk de politiek te verlaten om in het openbaar bestuur te gaan werken.
Daarbij gaat mijn belangstelling vooral uit naar ‘de eerste overheid’, de gemeente. Daar kun je echt iets voor de inwoners betekenen en bereiken. Want als raadslid heb ik geleerd dat iets ogenschijnlijk kleins als het ‘gewoon iemand aanhoren’ voor die persoon zelf een wereld van verschil kan maken. En voor iemand een wereld van verschil kunnen maken, wie wil dat nou niet?
'Boer van opleiding'
Tegelijk wordt in de supermarkt niet verder gekeken dan de prijs van de kiloknaller of de bonusaanbieding. De winst wordt gemaakt in de tussenhandel terwijl de boer nauwelijks zijn kosten weet te dekken.
Hoewel er veel is veranderd in de landbouw (als klein voorbeeld: toen ik in 1996 in de Flevopolder ging wonen om er landbouw te gaan studeren werden er nog bestrijdingsmiddelen gespoten met vliegtuigen! Nu wordt in de precisielandbouw op basis van de GPS-locatie exact gegeven wat er nodig is om en plaag of ziekte te bestrijden en zouden vliegtuigen ondenkbaar zijn) is het beeld van de landbouw vaak nog negatief.
Als ‘gediplomeerd boer’ met wortels in de milieu- en natuurbeweging begrijp ik beide werelden goed en kan ik me in beide visies verplaatsen. Dat was ook de reden dat ik mijzelf in 2017 kandidaat stelde voor de Tweede Kamer. Want een andere en meer realistische blik op het platteland vond ik toen al het speerpunt!
Ondermijning
Binnen mijn opleiding bestuurskunde heb ik me gespecialiseerd in openbare orde en veiligheid. Ondermijning was daarin een groot onderwerp omdat dit bestuurskundige aandacht vraagt in de aanpak. Het is een onderwerp dat mij enorm boeit, want ondermijning los je niet op met repressie. Het is bekend dat de afschrikwekkende werking van hogere straffen niet helpt*. En als je eenmaal op het punt van de handhaving bent gekomen is het leed al geschied.
Als ‘ boer van opleiding’ weet ik dat alles begint bij een goede bodem. De goede bodem is wat anno 2023 de politieke buzzterm bestaanszekerheid is. De goede bodem van de samenleving begint in de wijken, op scholen en met een inkomen waarvan je kun rond komen. Met een perspectief dat je het beter kunt krijgen als je de kansen grijpt die je worden aangeboden.
Want als -bijvoorbeeld- een jonge op de arbeidsmarkt kansloze schoolverlater eenmaal op de carrièreroltrap van de ciminliteit staat, gaat de weg alleen maar omhoog de zwaardere criminaliteit in. En iedereen weet hoe lastig het is om op een roltrap weer naar benden te rennen. Daarbij is armoede overerfbaar. Dat kan ook de oorzaal zijn dan hele families generaties lang ondermijnend crimineel actief zijn in wijken en dorpen.
Veiligheidsbeleid is dus voor een heel groot deel juist ook sociaal beleid, wijkbeleid en onderwijsbeleid.
* Harder straffen is onwetenschappelijk en leidt tot nog meer leed
Foto: Hennie Joesten
5 mei 1992
Stond ik voor het eerst achter een standje van Greenpeace. De eerste zichtbare stap van een leven waarin ik op kom voor dat wat zichzelf niet verdedigen kan. Toen, 30 jaar gelden, ging het over een wereld natuurpark Antarctica (gelukt). Over het doen stoppen van de Noren met de walvisjacht (gelukt). Het uitbannen van cfk’s in spuitbussen en koelkasten (gelukt) of het aandacht vragen voor het broeikaseffect.
Dat laatste noemen we nu klimaatverandering en het thema is in die jaren ieder jaar urgenter geworden. Ook nu probeer ik nog steeds te knokken voor wat kwetsbaar is. Voor natuur, milieu en klimaat. Voor mensen die tussen wal en schip terecht komen en door de overheid vermalen worden in bureaucratie. Of voor de goed functionerende democratische rechtsstaat die ondermijning aanpakt, maar ook juist vanuit een sociale aanpak probeert te voorkomen. Een overheid die als schild is voor de zwakkeren en zich dagelijks inzet voor het welzijn van de inwoners.
Daarvoor kom ik iedere dag mijn bed uit. In vrijheid. Daarom is deze foto op het bevrijdingsfestival 1992 mij bijzonder dierbaar. Want in een vrij land kun je een stem geven aan de vrijheid die onze wereld, samenleving en rechtstaat zelf niet verwoorden kunnen.
Foto: Merijn Vermast
Lees verder: