In het hoofdredactioneel commentaar van Trouw gisteren stelt de redactie (in mijn woorden:) dat de gemeenten niet zo moeten zeuren over de overheveling van Rijkstaken naar de gemeente. Met name niet over de wens in de wet terug te zien dat zij ook ‘nee’ mogen zeggen op de zorgvraag van een inwoner. Volgens Trouw is dit ‘onnodig’ omdat gemeenten nu al regelmatig gelijk krijgen van de rechter als -goed onderbouwd- een zorghulpverzoek wordt geweigerd  Dus samen met de inwoners en de rechter lossen problemen zich als sneeuw voor de zon op denkt Trouw.

Dit is een wel erg simpele voorstelling van zaken. Het aantal zorghulpverzoeken zal na afronding van de overdracht van Rijkstaken enorm toenemen bij de gemeenten. Deze hebben allemaal een eigen afweging op welke wijze ze aan deze taken invulling willen geven met mogelijk enorme ongelijkheid in zorg tussen de verschillende gemeenten. Als dit volgens Trouw voor de rechter zal moeten worden uitgevochten zal dit ook een enorme belasting voor het Justitieel apparaat betekenen. Maar ook wil het zeggen dat er op de juridische afdelingen van gemeenten een groot extra beroep zal moeten worden gedaan. Dit boven op de financiële korting van 25% die het Rijk de gemeente oplegt voor de uit te voeren taken.

Trouw denkt dat gemeenten door het goed regelen van inspraak er wel uit zullen komen met inwoners. Immers; liever goede inspraak dan een afrekening bij de volgende verkiezingen. Maar ook dat is wel een erg simpele voorstelling van zaken. Immers, de meeste inwoners zullen (gelukkig) geen gebruik hoeven maken van de zorgvoorzieningen en die kunnen dus hun prioriteiten anders hebben liggen. Dan nog zijn er zorgtaken voor de gemeente in talloze soorten en maten. Hoe je daar als gemeente mee omgaat vraagt steeds een zorgvuldige afweging. Ik vraag me oprecht af of je er met inspraak en de rechter zo simpel uit komt.

De overdracht van taken door het Rijk naar de gemeente is in mijn ogen een ondoordachte en platte bezuiniging die grote gevolgen zal hebben. Ik zou niet graag in de schoenen staan van de wethouder die verantwoordelijk blijkt voor de zorg aan de broertjes die nu worden vermist. Ik voorspel dat de wethouders sociale zaken bij bosjes zullen sneuvelen en het parlement bij ernstige incidenten te hoop zal blijven lopen. Dit leidt allemaal af waar het nou eigenlijk om zou moeten gaan: goede zorg voor mensen die deze zorg nodig hebben. Daar moeten we de rechter toch niet voor nodig hebben?