GroenLinks fractievoorzitter in Breda, Selçuk Akinci, schrijft op zijn weblog een heel herkenbare bijdrage over het uitzitten van commissievergaderingen. Maar daar waar hij spreekt in Breda over de politiek verslaggever als “een gevangene van het systeem, murw van alle martelingen die hij in zeswekelijkse cycli moet ondergaan” martelen wij in Dronten onze journalisten iedere vier weken (als je de raad mee rekend, iedere twee weken). Je zou bijna medelijden krijgen met Gerrit en Herre.
Commissievergaderingen zijn vaak oefeningen in geduld. Ellenlange bijdragen van anderen waar de collegae zuchtend en steunend naar luisteren. Slechts een enkele keer is een bijdrage interessant genoeg om de rug te rechten. Slechts op spaarzame momenten tikt de wijsvinger ongeduldig tegen de knop van de interruptiemicrofoon. Zelden is er een interessant interruptiedebat.
Wat ik me afvraag, is of al die saaie bijdragen, meestal voorgelezen vanaf papier en vol met herhalingen van zaken die door anderen ook al zijn genoemd, nu zinvol zijn. Draagt dit nu bij aan een goede besluitvorming?
Heel herkenbaar. Gelukkig hebben we een nieuwe werkwijze waarin we minder vaak in dit soort situaties zitten.
We moeten Links, Rechts, Links kijken voordat we oversteken. Gaat daardoor het oversteken beter, fijner, sneller? Nee zeker niet, honderdduizend keer is dat nodeloos gedoe en is schuin oversteken veel efficienter en effectiever. Maar 1 keer op die honderdduizend gaat het fout en zou drie keer kijken geholpen kunnen hebben. Tja en wij houden niet van problemen oplossen of accepteren, die voorkomen we liever. Door een hele boel processen en regeltjes.
Dat maakt volgens velen inderdaad het leven errug saai. Maar andere mensen vinden het juist heerlijk.