Soms, bijvoorbeeld als ik vrienden spreek, vraag ik me wel eens af waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe. Want zij werken vijf dagen in de week. Hebben ’s avonds lekker vrij, gaan op vrijdag en zaterdag naar de kroeg en op zondag voetballen. That’s it. Ze hebben een leuk leven.
Mijn weken zien er anders uit. Ik werk ook vijf dagen in de week, bij twee werkgevers. Twee dagen probeer ik mede mensen te re-integreren en te integreren en drie dagen in de week zet ik me in voor de Flevolandse natuur en het milieu. Daarnaast ben ik burgerraadslid in Dronten, ben ik voorzitter ad interim van GroenLinks afdeling Dronten , ben ik partijraadslid voor Flevoland en ben ik lid van de redactie van GLweb (intern GroenLinks communicatie medium). Ter uwer vermaak en informatie houd ik dit weblog bij, ik heb een kat die aandacht wil en ook nog vrienden en familie met wie ik contacten wil onderhouden. Over een huishouden, boodschappen doen, koken en voldoende slapen heb ik het dan nog niet gehad.
Los van alle leuke bovenstaande dingen worden er extra bijeenkomsten georganiseerd. Zo zat ik vorige week ik Brussel voor GroenLinks in het Europees Parlement, in Utrecht voor Natuur en Milieu Flevoland om bij gepraat te worden over nieuwe wetgeving die er aan komt. Vanavond is er een mini symposium over de brede school in Dronten, morgen werk ik mee aan een onderzoek van de VNG, woensdag is er een klasje voor raadsleden over de WSW (Wet maatschappelijke werkverschaffing) donderdag een mini conferentie over de woningbouw in Dronten en zaterdag ben ik weer in Utrecht voor een partijraadsvergadering.
Vandaag heb ik vrij. Want ik kom terug van Zeeland waar ik gister en eergisteren mijn ouders heb bezocht. Die hebben een huisje gekocht in Veere in het historische stadshart en dat wilde ik dol graag zien. Gisteren zijn we bij vrienden in Gent geweest en heb ik de hele dag door de stad geslenterd, natuurlijk gegidst door ‘mijn vaste Gentse stadsgids’ Luuk.
Kortom, ik heb een verschrikkelijk leuk leven, want je kan het alles behalve saai noemen. Maar ik merk wel dat ik soms vergeet dat het ook lekker is gewoon op de bank te zitten. Iedere week mijn huis schoon te maken zodat ik niet om de rommel heen moet kijken als ik mijn kamer binnen stap. Ik zou veel vaker mijn goede vrienden in Breda, Tilburg, Utrecht en Dronten willen zien en spreken. Misschien zou zelfs sport niet eens een gek idee zijn. Maar ja; de ellende is dat ik er geen tijd voor heb.
Waarom doe ik dat nu toch allemaal, dat was de vraag die ik me in het begin al stelde. Heel precies weet ik het niet. Maar als ik de kranten lees, de tv of radio aan zet, als ik om me heen kijk in Dronten en in de wereld is er een hoop waar ik me druk om kan maken. Zijn er zaken waarvan ik vind dat ze anders moeten en daarover heb ik dan ook nog wel ideeën. Kijk ik naar het weer, de bloemen in mijn tuin en de gewassen op de velden zie ik dat er iets aan het veranderen is. Dan kan ik niet werkeloos op de bank blijven zitten. Niet ‘slechts’ vijf dagen werken en dan de wereld laten voor wat ze is.
Het meest lastige vind ik misschien nog wel dat het geen overtuiging is, geen overdreven plichtsbesef of morele dwang vanuit een geloof of levensvisie. Eigenlijk is alles gewoon zo verschrikkelijk leuk dat het te moeilijk is om het niet te doen. Alleen het dommige is (en dat merk ik steeds vaker) dat ik daardoor mijzelf doorlopend met hoge snelheid voorbij loop. Alleen (en dat is dan weer het leuke) we doen het allemaal, mijn collega politici, mijn collega milieubeschermers, mijn collega’s die mensen helpen te (re-)integreren in onze samenleving. Want we doen allemaal iets met een missie, een drive om de wereld tot een betere plaats te maken en dat maakt het zó leuk dat je niet op de bank kunt en wilt blijven zitten. Hoewel, en dat is wat ik nu echt eens leren moet, een beetje slaap en een beetje fatsoenlijk eten op zijn tijd is echt onontbeerlijk.
God zij dank is het lente… gaat er iemand mee een biertje drinken in de zon op het terras?
Herkenbaar.
Bij mij komen daar nog twee kinderen en een man bij.
Aan de andere kant is dat ook wel een natuurlijke begrenzing: die hebben gewoon af en toe aandacht nodig (en liefst wat meer dan een kat).
Ja.. een man en kinderen vragen zeker meer aandacht. Hoewel die kat van mij daar vast anders over denkt 😉
Bij mij komen daar 3 kinderen, 1 vrouw en 2 katten bij. 😀 Maar we kunnen zaterdag wel even een biertje gaan pakken 😀
Deal Christiaan!
Het wordt nog wel eens wat met die partijraadsvergaderingen. 😉
Hoi Paul, 4 dagen in de week werken a 9 uur. Tel daarbij de reistijd van 2 1/2 uur vv Dronten/Emmen. Raadslid in Dronten. Twee honden en een vrouw. Politiek gezien loopt mijn agenda, voorwat Dronten betreft redelijk parallel aan de van jou. 1 dag in de week mijn eigen bedrijfje runnen. Daarnaast nog free lance redacteur voor Read Business. En zaterdags ben ik meestal bezig met natuur en milieu, danwel in mijn eigen tuin danwel in een van de velden in Drenthe die ik mag beheren. Kortom ook redelijk gevulde dagen. Maar we doen het zelf en wij vinden het leuk. En je kunt nee zeggen, al heb ik daar zelf ook redelijk veel moeite mee. Heb vanavond nog ja gezegd tegen een voorzittersfunctie functie van een cultureel maatschappelijke organisatie in Dronten. En dat biertje komt helemaal goed. Het is zo terassen weer en een paar vrije dagen in het vooruitschiet. We zien elkaar.
Jullie doen iets niet goed…
Ik werk drie dagen per week, heb geen hond of kat, wel een zoon van nog geen 5, maar die zit overdag braaf op school. En het leukste van al: ik heb een vrouw die full-time werkt! Jullie hebben ergens iets gemist in het evolutieproces, of het emancipatiegebeuren.
johan
Tja….
Als ik dat zo eens lees kan ik alleen maar het advies geven dat ik zelf ook vaak krijg:
en.. lukt dat Frank?
By the way.. Johan ik geeft toe dat je het goed geregeld hebt ja! 😉
Het feit dat ik het advies vaker dan eens krijg (met kortere dan wel langere tussenpozen) is het antwoord op die vraag.
Hahahahahaha
En het komt allemaal neer op… waar doe je het allemaal voor. Wat is het doel van het leven op aarde, wat is jouw doel in het leven. Als jij op je sterfbed ligt, kun je dan een heel klein beetje Trots Op Paul zijn? (TOP!)
Het gaat er toch niet om, meneer OPA, dat men pas op zijn of haar sterfbed de vraag oppert of men wellicht een beetje trots kan zijn op zichzelf?
Het komt mij voor dat die vraag op dagelijkse basis gesteld zou moeten worden. In geval van negatieve beantwoording is er dan nog tijd en gelegenheid om de bakens te verzetten. Op het sterfbed is het dan rijkelijk laat om er nog wat aan te doen.
met goede groet,
Marel