Vandaag begon in Madrid de Chileens klimaattop COP25. Tijdens de top moeten er afspraken worden gemaakt op de afspraken die in het akkoord van Parijs in 2015 zijn gemaakt verder worden uitgewerkt. Precies tien jaar geleden was ikzelf aanwezig bij een vergelijkbare klimaattop in Kopenhagen. Die top werd een flop en het akkoord dat daar toen getekend had moeten worden zag het licht pas in Parijs. Sinds ‘Kopenhagen’ (en de enorme aandacht die daar toen ook in Nederland voor was) is het klimaat er helaas niet veel op vooruit gegaan. Ondanks ‘Parijs’.
Hopenhage
Tien jaar geleden waren de verwachtingen hoog gespannen. Daar in Kopenhagen zou het nieuwe Wereld Klimaatakkoord worden gesloten als de opvolger van ‘Kyoto 1997’. De stad had zichzelf al omgedoopt tot ‘Hopenhage’, want de hoop voor de toekomst zou daar worden veilig gesteld.
Het liep anders. De klimaattop liep uit op een chaos. Zowel organisatorisch als politiek. Uiteindelijk kwamen de ‘wereldleiders’ niet verder dan het besluit dat ze in gezamenlijkheid niets zouden besluiten. Aan het einde van de top overheerste woede ongeloof en verbijstering.
Parijs
De Kopenhagenkater was daarna zo groot dat het de wereld niet eerder dan tijdens de Klimaattop van Parijs in 2015 lukt om het verdrag dat in 2009 in Kopenhagen gesloten had moeten worden alsnog op papier te krijgen. Bindende afspraken voor de hele wereld om ervoor te zorgen dat ons klimaat niet uit de hand loopt. Maar veel daarvan moet nog nader in bindende regels worden uitgewerkt. Daaraan wordt gewerkt tijdens deze top, de 25ste ‘Conference of the Parties of the United Nations Framework Convention on Climate Change’ (kortweg COP25). Officieel zou deze in Chili plaatsvinden, maar vanwege de grote sociale onrust in het land werd deze vorige maand in allerijl verplaatst naar Madrid.
Symbolischer kan het bijna niet, gezien het feit dat juist ook Chili zwaar getroffen word door de klimaatverandering en het smelten van de gletsjers. Grote sociale onrust in dat land lijkt een zeer voor de hand liggend toekomstscenario door een mogelijk gebrek aan drinkwater.
Niet veel opgeschoten
Hoewel het verdrag van Parijs (COP21) een heel erg belangrijke stap was, is het klimaat er in de afgelopen 10 jaar niet veel mee opgeschoten. Ook in Kopenhagen wisten we wat de oplossing was. Ook toen zagen we het probleem. Maar de politieke wil heeft tot nu toe ontbroken echte maatregelen te zetten. Ook in Nederland. Want ondanks dat er nu wel een Nederlands klimaatakkoord is gesloten ging dat bepaald niet van harte en zie je dat het kabinet ook hier nog altijd geen echte keuzes durft te maken.
Verandering
En ondertussen zien we de veranderingen om ons heen. Zuid-Frankrijk en Noord-Italië kampen met grote overstromingen. Op de noordpool wordt het ‘s winters nauwelijks nog echt koud en in Nederland begint het voorjaar drie weten eerder, terwijl de herfst juist een week later begint dan 50 jaar geleden.
We zien het gebeuren. Dat begint ook tot het grote publiek door te dringen. Uit onderzoek blijkt dat Europeanen inmiddels banger zijn voor de klimaatverandering dan voor een terroristische aanslag of massa immigratie.
Na tien jaar ben ik er ook niet vrolijker op geworden als het over het klimaat gaat. Het is lastig om niet ‘alarmistisch’ te zijn. Want het probleem is groot, ingrijpen doet pijn, maar niet ingrijpen is geen optie. Het schrikt mensen af. Want het probleem is daarvoor te groot en het handelingsperspectief voor ons als individueel te klein. Natuurlijk, je huis isoleren, groene stroom en niet vliegen helpen. Het is ook belangrijk om dat allemaal (niet) te doen. Maar echte maatregelen die zonden aan de dijk zetten moeten van de overheden en (door regelgeving) van het bedrijfsleven komen. Daarom is zo’n COP ieder jaar belangrijk. Moet er aandacht voor blijven omdat de oplossingen eigenlijk niet langer kunnen wachten.
Maar ja, dat tien jaar geleden ook al zo… Je zou er bijna moedeloos van worden.
0 reacties