Het gratis ochtendblad Sp!ts opende vanmorgen met de kop “Jongere verliest bijstand” over het voornemen van het kabinet om mensen tot 27 jaar geen recht meer te geven op bijstand. Of je moet werken, of je moet naar school. Daarover kun je kort zijn: asociaal!
Laat ik voor mijn eigen gemak mijzelf als voorbeeld nemen. Toen ik in 2003 werkeloos raakte was ik 25 en draaide na een half jaartje WW de bijstand in. Niet bepaald een tijd waar ik met veel genoegen aan terug denk. Maar ik had toen wel een huis met alle daarbij horende vaste lasten. Hield ik € 10,- per week over om van te leven had ik het behoorlijk goed gedaan.
“Het kabinet vindt dat de bijstand het zoeken van een baan in de weg staat omdat jongeren van bijstand rond kunnen komen. Het gaat er dan ook om dat de inkomensvoorziening van jongeren redelijk in de pas loopt met wat jongeren met een studiebeurs ontvangen, meldt het plan”.
Het kabinet laat hiermee zien dat ze niet weet waar ze het over heeft. Terug naar mijn eigen situatie in 2003 met een eigen (huur)huis en de daarbij behorende vaste lasten kom je niet rond van een studiebeurs. Daarbij had ik gewerkt en bleek studeren eigenlijk helemaal zo makkelijk niet meer. Zéker niet te betalen met bijstand.
Schokkend vind ik de zin “de bijstand het zoeken van een baan in de weg staat omdat jongeren van bijstand rond kunnen komen”. Volgens mij was de bijstand daarvoor bedoeld. Dat je rond kan koment met je minimale vaste lasten zodat je een dak boven je hoofd kan hebben, je huur kan betalen en kan eten.
Dit plan kan in mijn ogen slechts op scherpe afkeuring rekenen!
Mijn reactie is simpel: helemaal mee eens!
Ik ben het eigenlijk wel eens met de gedachtengang kabinet. Noem mij maar een neoliberaal.
Waar het om gaat is dat iemand van onder de 27 eigenlijk geen moeite zou moeten hebben om een baan te krijgen. Je bent jong, hebt volop mogelijkheden. De bijstand werkt dan remmend, en kweekt een bepaalde afhankelijkheid. Een jongere moet op school zitten, werken, of een combinatie daarvan. Dat kan ook nog makkelijk als iemand jong is, voor ouderen ligt dat anders. Maar als je nu niets doet kweek je een groep mensen die de rest van hun leven van de bijstand afhangen, terwijl dat niet hoeft. Die mensen laat je dus niet langs de kant staan.
Wat wel uitmaakt is hoe het kabinet dit verder uitwerkt: als een opdracht om jongeren danwel aan een baan te helpen, danwel op te leiden, of als een makkelijke manier om een hoop bijstandsklanten eruit te gooien. Wat mij betreft is het het eerste. In Gouda hebben we daarvoor ook allerlei afspraken met onderwijs en bedrijfsleven, zodat iemand door kan leren of een stageplek kan krijgen.
Daar hoort natuurlijk wel een inkomensvoorziening bij. Dus minimaal bijstand. Wie werkt heeft sowieso een inkomen, dus gaat het alleen nog om degenen die aan het leren zijn. Dan is er geen algemeen recht op bijstand meer, maar wel als je doorleert voor een baan.
Dat kan trouwens allemaal nu ook al, dus in die zin is het niet zo nodig om wetten aan te passen.
Wat dus blijft is de vraag: gaat het het kabinet erom jongeren echt verder te helpen (dus geen recht op bijstand, maar wel een plicht voor gemeentes om jongeren te helpen), of is het een ordinaire bezuiniging.
Ik ben het niet eens met je Michel (maar da’s ook niet verassend natuurlijk).
Zelf ben ik het voorbeeld én bewijs dat het geen uitgemaakte zaak is dat jongeren die bijstand (hebben) ontvangen de rest van hun leven in de bijstand blijven hangen. Da’s echt aperte onzin!
Dat er een werk/leerplicht komt vind ik niet zo erg. Maar hoe maak je dat waar als er geen werk is? In tijden van ressesie (zoals in 2003) viel het echt niet mee werk te vinden. Hoe garandeerd het kabinet een jongere dan een baan als ‘ie geen ander inkomen krijgt? Want als het een verplichting is levert het je ook rechten op. Zoals het recht op arbeid.
En dan nog, als je dus jong bent gaan werken en je verliest (om wat voor reden dan ook) je baan, wordt je nog eens dubbel gestraft omdat je geen inkomen krijgt terwijl je naar ander werk zoekt.
Iedereen in de bijstand verdient aandacht en begeleiding om zo snel mogelijk weer op eigen benen te staan. Daar moet veel meer aandacht voor komen. Maar dat doe je niet door mensen die financieel toch al kwetsbaar zijn de laatste strohalm uit de handen te rukken. Da’s (ik blijf er bij) asociaal!