Wie heeft er nog een wit konijn in de aanbieding dat in België uit de hoed kan worden getoverd? Want de konijnen lijken op na de vierhonderd-en-eenste-dag na de parlementsverkiezingen.

Voor het eerst in de Belgische geschiedenis zijn de premiers van de deelstaten bij de koning geroepen om hem te adviseren over een federale crisis. België lijkt het niet meer te weten en dat is ook duidelijk te zien in de Belgische media. De Vlaamse kranten vormen één blok en verwijten de Walen hypocrisie en een gebrek aan durf om hun nek uit te steken. De Waalse kranten spelen, net als de Waalse politici gisteren, de verbaasde en vermoorde onschuld.

Het verdriet van België was zelden zo groot als in deze dagen.
Hoe moet het nu verder? Niemand lijkt het te weten en Het Nieuwsblad kopt op haar website “paniek in het paleis”.

Maar hoe dramatisch staat België er nu eigenlijk voor? In de NRC.Next van deze morgen schrijft Benno Barnard, een Nederlandse schrijver die sinds 1976 in België woont, een optimistisch stuk over België onder de titel: “Ruziënd België is Europa in ’t klein”.

Nu de Belgische regering weer eens is gevallen, willen alle buitenlanders weten of het einde van België nabij is. Niet nabijer dan de Jongste Dag, zou ik zo zeggen. Als de verschillende soorten Belgen het al niet eens kunnen worden over de splitsing van een kiesdistrict, worden ze het de komende eeuw ook niet eens over de splitsing van het hele land”.

Volgens mij zijn dat wel ware woorden. Dat de boel voorlopig nog wel instabiel en spannend zal blijven (voor België-watchers zoals ik) vermoed ik wel zo.

Hoewel ook ik wel eens met de gedachte heb gespeeld over het uiteenvallen en een fusie met Nederland ben ik daarvan eigenlijk geen voorstander. Een economische en culturele ‘Unie’ lijkt me dan wel weer interessant, maar laten we van Vlamingen geen Nederlanders willen maken of (erger nog) van Nederlanders geen Vlamingen. Daarvoor verschillen we veel te veel en dat zie je al in ons eigen land. Friezen en Limburgers zijn geen randstedelingen zoals randstedelingen geen ‘plattelanders’ zijn.

België is een, als ik Benno Barnard volgen mag, volkerenstaat en eigenlijk het grootste land van Europa. Daarmee is het misschien wel een proeftuin voor datzelfde Europa.

Wij, de inwoners van dit land op de grens van de Germaanse en Romaanse wereld, zijn door zijn ligging, ware Europeanen. België is zo groot als zijn talen, waartoe ook het Duits behoort – het strekt zich dus in zekere zin van de Waddenzee tot de Pyreneeën en van de Noordzee tot Polen uit. Wrijvingen zijn vervelend, maar scherpen onze zin voor democratie, wat van Belgen de beste diplomaten van de wereld maakt.”

Is het daarom ook dat Brussel is verkozen tot ‘Europese hoofdstad’? En zoals ik ook wel eens heb horen zeggen. Je hebt eerst wrijving nodig voordat iets gaat glanzen. Dus als dat waar is voorspeld het een glanzende en Europese toekomst voor onze zuiderburen. Misschien kunnen we nog wat van ze leren?