{mosimage}Het contrast kon afgelopen zondagmorgen niet groter. Aan de ene kant een prachtige gezinsviering in de katholieke Ludgeruskerk, waarin een kleine meid gedoopt werd en daarmee dus opgenomen werd in een gemeenschap. En dan aan de andere kant een indrukwekkende noodkreet van pastoor Moons, die aan het einde van de viering voor een jonge afgewezen asielzoeker uit Guinee de aandacht vroeg voor mogelijke opvang van deze jongen.
Ik weet niet hoe het anderen verging, ik weet wel hoe het mij verging. In redelijke staat van verwarring fietste ik naar huis.
Trots op mijn zoontje van 5 die vol overgave meezong in het kerkkoortje, dit omdat zijn school De Brandaris deze gezinsviering ondersteunde. Schaamte vanwege het feit dat een jonge asielzoeker, in afwachting van een vervolgprocedure letterlijk geen dak boven zijn hoofd heeft. Ontroerd vanwege een klein Drontens meisje, liefdevol gedoopt, komend uit een warm gezin, met een schitterend broertje, en twee prachtige zusjes. Met bewuste ouders, die hun jongste kind liefde en verbondenheid meegegeven.
Beroerd, vanwege het verhaal en het gezicht van een anonieme asielzoeker, alleen op de wereld. Ouders dood, geen broer of zus, ooit op de vlucht, nu dolend in Nederland. Zoekend naar liefde en verbondenheid.

Bij navraag blijkt dat de jongen zijn asielverzoek is afgewezen. Dat hij dus terugmoet. Dat hij als minderjarige hier is gekomen, maar eenmaal meerderjarig gelden andere wetten. En hoewel zijn advocaat nog mogelijkheden ziet om het besluit aan te vechten en dus de jongen afwacht, weet ik dat zijn kans waarschijnlijk klein is.
Een afgewezen asielzoeker. Een gelukzoeker noemen sommige mensen zo iemand. Op zoek naar geluk. Gelukzoeker, bedoeld als iets wat niet mag. Wat niet kan, waar we als maatschappij geen boodschap aan hebben, aan gelukzoekers. Want stel je toch eens voor�.wat als zo iemand het geluk vindt!

Groter kan het contrast niet zijn. Een klein meisje, omringt door liefde, warmte en geluk. Een jonge asielzoeker van wie we vinden dat hij dat niet mag zoeken,althans niet in Nederland.

En we fietsten naar huis. Dronken een kopje koffie en genoten van de eerste mooie lentedag.
Kan het nog gekker in dit land?

Gert Talens
Dronten
(Gert Talens is voorzitter van GroenLinks Dronten, maar schreef dit op persoonlijke titel)