Vandaag reageert de wereld met verdriet op het overlijden van Nelson Mandela, de eerste ‘zwarte’ president van Zuid-Afrika. Beschouwingen op zijn leven en betekenis laat ik graag aan anderen over die dat vast veel beter kunnen dan ikzelf.

Mij komt vooral het beeld terug dat ik samen met mijn beste schoolvriend in Den Haag min of meer bij toeval tegen het lijf liep. Ergens eerste helft jaren ’90 waren we met de trein vanuit Zeeland eens een dagje rond gaan kijken in Den Haag rond het Binnenhof. Bij de ingang van de Kamer aan het Plein aangekomen lag daar een rode loper uit. Er stond een handje vol mensen te kijken, maar niemand wist eigenlijk echt waarop. Wij -ook bepaald nieuwsgierig- zijn ook maar blijven staan; in de hoop dat niet Hans Janmaat naar buiten zou komen.

De tegenstelling kon niet groter zijn toen Nelson Mandela naar buiten kwam lopen en ruim te tijd nam om het toegestroomde publiek te begroeten. Naast ons stond een jongetje van een jaar of tien met een fototoestel die graag een foto van Mandela wilde maken. Dat vond hij echter geen goed idee. Een van zijn beveiligers moest het doen terwijl Mandela samen met dat kind op de foto ging, zijn arm om hem heengeslagen.

Een klein detail waar een groot mens op let in de hectiek van toegestroomd publiek, beveiliging en hoogwaardigheidsbekleders. Ik vond het een indrukwekkend moment.