{mosimage}Het was zoals ieder jaar weer bijzonder om bij dodenherdenking te zijn. Het nieuwe monument met het vuur en natuurlijk ook de Airgunners.
Samen met Annemiek rond half acht naar de Meerpaal gefietst en daar vooral even stil gestaan bij de nieuwe tentoonstelling van de Airgunners bij de ingang. Schitterend gemaakt en grote hulde aan de initiatiefnemers! Ik was natuurlijk in het gemeentehuis wel eens in de Airgunnersroom geweest, maar dat viel in het niet bij wat het nu geworden is. 

De herdenking zelf blijft voor mij altijd indrukwekkend en toch is het ook echt Drontens, “net niet”. Daar is niets onaardigs mee bedoeld, maar er is een prachtig nieuw monument, er zijn veel veteranen uit Engeland over gekomen, er is een zeer indrukwekkende delegatie aan vertegenwoordigers van andere landen, de lucht- en landmacht en marine, de Tweede Kamer, de Commissaris van de Koningin (CvdK) kortom een hele klap “hotemetoten”.

Om iets over achten komen er vliegtuigen over en juist dat ook maakt het speciaal. Maar een helder begin met een bevlogen toespraak door een oudere of een jongere die wat weet te vertellen over die dodenherdenking, de vrijheid of welk thema je ook aan de herdenking koppelt, dat mist. Persoonlijk vind ik dat jammer. Niet dat ik zo gek ben op toespraken, maar een inspirerend verhaal, van steeds iemand anders (dus zeker niet een voor de hand liggen persoon als de burgemeester of de CdvK) kan wel een verrijking zijn.

Desalniettemin is het een bijzonder moment als het zó doodstil is om acht uur en het Wilhelmus wordt ingezet. Om de een of andere reden weet me dat altijd wel te ontroeren en is zo’n collectief moment van nationale bezinning heel nuttig denk ik.