Het afgelopen weekend ben ik naar een lieve vriendin geweest die met haar vriend is gaan samenwonen en vandaag ook jarig is. Dat leverde mij weer eens een treinreis naar mijn geliefde Brabant op. Naar buiten kijkend in de trein viel het me weer opnieuw op hoe mooi Nederland is. Je passeerd 3 rivieren tussen Utrecht en ’s Hertogenbosch en onvermijdelijk komt er dan maar één gedicht in mijn gedachten op:

Herinnering aan Holland

Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een grootsch verband.
De lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.

Hendrik Marsman, 1936.