Na 30 mooie jaren in dit leven
Maak ik een testament op van mijn jeugd
Niet dat ik geld of goed heb weg te geven
Voor slimme jongen heb ik nooit gedeugd.
Maar ik heb nog wel wat mooie idealen,
goed van snit, nu ze net in de mode zijn.
Wie ze hebben wil, die mag ze komen halen,
vooral jonge mensen vinden ze nog fijn.

Aan mijn vrienden laat ik gaarne het vermogen
om verliefd te worden op een meisjeslach.
Zelf ben ik helaas een keer te veel bedrogen,
maar wie het eens proberen wil, die mag.

Mijn vriendinnetje, ik laat je alle nachten
dat ik tranen om jouw ontrouw heb gestort.
Maar onthoudt dit wel: ik zal geduldig wachten
tot ik lach omdat jij ook belazerd wordt.
En de leraar die mij altijd placht te dreigen:
jongen, jij komt nog op het verkeerde pad,
kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen.
Dat wil zeggen: hij heeft toch gelijk gehad.

Het was nog niet zo lang geleden dat ik iemand van 30 best oud vond. Ik ben dus zo juist best oud geworden…
Dertig jaar oud… Dan ben je dus op een leeftijd dat mijn ouders mij al hadden. Ik kan me herinneren dat mijn moeder 30 werd.. Nu ben ik het zelf. Maar zelf aan kinderen denken? Nog even maar niet. Nog afgezien dat ik er eerst een leuke en goede moeder bij moet zoeken. Nog niet gevonden helaas 😉
Maar ik ben nu 30 dus. Ben ik nu wijzer? Ben ik nu meer volwassen?
De mensen die daarop hopen moet ik vrees ik teleurstellen. Nog steeds zal ik vermoed ik wel een groot plagend kind blijven. Zal ik met verwondering de wereld in kijken en proberen te blijven lachen om al het zotte dat ik om mij heen zie.
Ach eigenlijk is het een dag als gisteren.. Domweg een kwestie van adem blijven halen en op naar de 40! 🙂